Οι αποκριάτικες μάσκες επέστρεψαν στις
ντουλάπες… του χρόνου πάλι! Όσο όμως για την υποκρισία και το ψεύδος,
παραμένουν στην καθημερινότητά μας, στον ιδιωτικό μα κυρίως στο δημόσιο βίο και
στους πρωταγωνιστές αυτού, μπροστά και πίσω από τις «κάμερες», στην
κυριολεξία!!!
Έχει παγιωθεί πλέον η «λογική», η οποία
τεχνηέντως καλλιεργήθηκε δεκαετίες τώρα, ότι η δημοσιογραφική πένα και κάμερα,
ανεβάζει στα ύψη ή καταβαραθρώνει αυτόν με τον οποίο θα αποφασίσει να ασχοληθεί,
ή μάλλον πιο σωστά, αυτόν με τον οποίο τη διατάσσει η γνωστή κινητήριος δύναμη-
αυτό το τόσο λάγνο χρώμα του χρήματος- να ασχοληθεί μαζί του.
Η δημοσιογραφική ανεξαρτησία, ξαφνικά, όχι
απλώς υποτάσσεται οικειοθελώς στη δύναμή του, αλλά αποζητά την υποταγή και την ποδηγέτηση
τόσο εξευτελιστικά απεγνωσμένα!
Λόγια που διαστρεβλώνονται, εικόνες που
παραποιούνται, είτε εκ προθέσεως παραλείπονται, περιστατικά που
κατασκευάζονται, συμπεριφορές που ερμηνεύονται κατά το…. «χρηματιζόμενο» δοκούν.
Η επίγνωση της εμβέλειεας που φέρουν ως μέσο
μαζικής ενημέρωσης, καταχράται και υπερβαίνει των χρηστών ηθών, των ηθικών
αξιών, των κανόνων και των αναστολών, των βασικών δηλαδή αρχών, εκ των οποίων
οφείλει να διέπεται ένα επάγγελμα που αρέσκεται να αυτοπροσδιορίζεται ως
«λειτούργημα»!
Όταν η αλήθεια, η αντικειμενικότητα, και η
ανεξαρτησία που συνιστούν τα κύρια χαρακτηριστικά του λειτουργήματος της
δημοσιογραφίας φορούν τη «μάσκα» του ψεύδους, της μεροληψίας και της
υποκρισίας, τότε η «πένα» μετατρέπεται το έλασσον σε «γελοίο καρνάβαλο», το
πλείστον σε «επικίνδυνο μασκοφόρο»! Μετατρέπεται σε μέσο που λειτουργεί επί
σκοπώ, προκειμένου να διαμορφώσει άποψη και να επηρεάσει την κοινή γνώμη υπέρ
ή εις βάρος ορισμένου προσώπου,
υφαρπάζοντας κυριολεκτικά και αποστερώντας του δικαιώματος της ελεύθερης κρίσης
και κατ’ επέκταση της ελεύθερης επιλογής του πολίτη, καθιστώντας τον τελικά,
παθητικό αποδέκτη των συνεπειών όλου αυτού του «εικονικού» γίγνεσθαι.
Είναι τόσο μεγάλος πλέον ο εκφυλισμός, που
μια μικρή ομάδα ανθρώπων κατάφερε να δημιουργήσει την ακλόνητη πεποίθηση ότι
«όποιος τολμήσει και τα βάλει μαζί τους….χάθηκε». Δεν αναφέρομαι βεβαίως σε
κανενός είδους ανίερη πολεμική, αλλά απλώς σε μία αξιοπρεπή κριτική και
επισήμανση της υποχρέωσης αληθείας και αμεροληψίας που οφείλουν να
επιδεικνύουν.
Πολλοί από εσάς που αναγιγνώσκετε τούτες τις
σειρές, ίσως αναρωτιέσθε «τι μέλλει γενέσθαι» την επομένη κιόλας, με τη
γράφουσα και υπογράφουσα το παρόν κείμενο.
Ενδεχόμενη βορά μεν στις αδηφάγες
δημοσιογραφικές ορέξεις, αρωγός δε στη διάκριση των δημοσιογράφων που φέρουν
ήθος, μόρφωση, παιδεία, που αποτυπώνουν τα γεγονότα με αντικειμενικότητα,
εκφέρουν εποικοδομητική κριτική στερουμένης ταπεινών κινήτρων, και που ευτυχώς,
παρότι «μετρημένοι» στα δάχτυλα του ενός χεριού, υπάρχουν στην πόλη μας, για να
ξεχωρίζουν από τους συναδέλφους τους, οι
οποίοι δεν κατάφεραν δυστυχώς να παραμείνουν ανεπηρέαστοι από τη «φοίτησή τους»
στη «μεγάλη της διαφθοράς και διαπλοκής σχολή» του μικρού μας τόπου….
Θέλει αρετή και τόλμη η…. δημοσιογραφία.
Ευχαριστώ θερμά την εφημερίδα που με
φιλοξενεί!
Πόπη Δεμερτζίδου- Παπαγιάννη
Δικηγόρος
