Καλά τα μέτρα συμπάθειας και συμπόνοιας, καλύτερες οι δράσεις σύμπραξης και συνεργασίας που δημιουργούν θέσεις εργασίας
Του Ιωάννη Μεν. Παπαγιάννη*
Δεν είναι στραβός ο γυαλός, αντίθετα οι διοικούντες σε τοπικό και κεντρικό «στραβά αρμενίζουν». Δεν βιώνουμε απλά μια οικονομική κρίση, οδεύουμε στη διαμόρφωση συνθηκών εθνικής τραγωδίας. Παρά ταύτα οι υπεύθυνοι πορεύονται με τον ίδιο, γνωστό παλιό τρόπο, που δυστυχώς καλλιεργήθηκε στην πατρίδα μας επί δεκαετίες: Του λαϊκισμού, του πολιτικού ψεύδους, του ανυπόστατου ταξίματος, του βολέματος ημετέρων, της έλλειψης κανόνων διαφάνειας και αξιοκρατίας, της πρόκρισης των κολλητών αντί των αξίων, της διασπάθισης του δημόσιου πλούτου, που δημιούργησαν με στερήσεις οι πρόγονοί μας, των στοιχείων αυτών που διαμορφώνουν το πλαίσιο της πολιτικής παραμυθίας, το οποίο φάνηκε στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις να δελεάζει την πλειοψηφία των ψηφοφόρων. Άνθρακες όμως ο «θησαυρός» της παραμυθίας, ενόψει του ότι τα δανεικά τελείωσαν και εδώ και πολλά χρόνια κάθε πολιτικός κατεργάρης και βολεμένος του συστήματος έπρεπε ήδη να είναι «στον πάγκο του» αν όχι «στο κελί 33», που λέει γλαφυρά το γνωστό λαϊκό άσμα. Αυτό βέβαια είναι δουλειά της Δικαιοσύνης, η οποία, ενόψει και των τελευταίων νομοθετημάτων, αποφυλακίζει σκληρούς ποινικούς, που μόλις αφεθούν ελεύθεροι σχεδόν αμέσως διαπράττουν παρόμοια ή και στυγερότερα εγκλήματα σε βάρος της ζωής και της περιουσίας, ενώ συχνά δεν βλέπει ή ακόμα διερευνά υποθέσεις που σχετίζονται με το πολιτικό σύστημα χωρίς να διαπιστώνει ενόχους ή έστω υπόπτους (ενδεικτικό παράδειγμα το ένα εκατομμύριο ευρώ της Ζίμενς που δια χειρός Τσουκάτου φέρεται ότι δόθηκε στα επίσημα ταμεία του ΠΑΣΟΚ και πολλά άλλα). Και μέσα σε αυτές τις συνθήκες εμφανίζονται κεντρικοί και τοπικοί αιρετοί, υπό το πέπλο του δήθεν «καλού παιδιού» και άλλων αηδιαστικών που διασπείρουν έμμισθοι παπαγάλοι, οι οποίοι εκδηλώνουν την «αγάπη» τους μέσω ενισχύσεων, κουπονιών και επιδομάτων σε άνεργους και άπορους πολίτες, τους οποίους λίγο πολύ τα ίδια αυτά πρόσωπα περιέφεραν σε αυτή την κατάσταση της ανεργίας, απορίας και ένδειας με τις πολιτικές τους. Παράλληλα διαμορφώνεται κλίμα εργασιακής τρομοκρατίας και ανασφάλειας αναφορικά με τη διατήρηση των θέσεων εργασίας, που υπάρχουν ακόμα, ενώ ταυτόχρονα ουδέν σοβαρό, χειροπιαστό και αποτελεσματικό μέτρο λαμβάνεται, ούτε τοπικά ούτε κεντρικά για τη δημιουργία νέων, πραγματικών θέσεων εργασίας και απασχόλησης των πολιτών, που θα προσφέρουν τη δυνατότητα αξιοπρεπούς και περήφανης διαβίωσης μέσα από το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα στην εργασία. Κάποιοι ίσως νομίζουν ότι υπό συνθήκες εργασιακής ανασφάλειας και ταυτόχρονου χτυπήματος στην πλάτη στους ημετέρους- ακόμα εργαζόμενους και το «χαρτζιλίκι» στους ανέργους και απόρους ότι διασφαλίζουν κομματικούς στρατούς ή ψηφοφόρους. Ίσως, και η ντροπή δική τους. Αλλά βεβαίως υποθηκεύουν το σήμερα και το αύριο των Ελλήνων και της Ελλάδος, οδηγώντας την πατρίδα σε τραγικές εξελίξεις, για τις οποίες θα πληρώσουν. Βέβαια οι πολίτες θα κληθούν ξανά και ξανά να αποφασίσουν. Και όπως έλεγε ο Αϊνστάϊν «η μεγαλύτερη βλακεία είναι να νομίζει κανείς ότι μπορεί να έχει διαφορετικό αποτέλεσμα κάνοντας το ίδιο πράγμα».
