Με την «άφιξη» του Μαρτίου που σηματοδοτεί τον ερχομό της άνοιξης, ήρθε στη μνήμη μου μια άλλη «άνοιξη», αυτή των δικαιωμάτων των γυναικών και της πάλης για την αναγνώριση και κατοχύρωσή τους.
Αφορμή στάθηκε η 8η Μαρτίου, ως εορτασμός της παγκόσμιας ημέρας της Γυναίκας, που ημερολογιακά είναι πολύ κοντά με την επέτειο «της πρώτης ψήφου» των Ελληνίδων σε δημοτικές εκλογές την 11η Φεβρουαρίου του 1934, καθώς επίσης και η πρώτη φορά που ψήφισαν οι γυναίκες σε βουλευτικές εκλογές στη χώρα μας, τον Φεβρουάριο του 1956!
Για την ιστορία να αναφέρω ότι δικαίωμα ψήφου οι Ελληνίδες απέκτησαν το έτος 1952 με τον Νόμο 2159/1952, δυνάμει του οποίου παραχωρούνται ίσα πολιτικά δικαιώματα και στις γυναίκες, χωρίς όμως τελικά να συμμετάσχουν στις εκλογές του Νοεμβρίου, γιατί δεν είχαν ενημερωθεί οι εκλογικοί κατάλογοι!
Μόλις στα μέσα του 20ου αιώνα οι Ελληνίδες απέκτησαν και επισήμως πλέον την πολιτική τους υπόσταση, η οποία διέπεται, στο σύνολό της, από το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Και δεν είμαι απολύτως βέβαιη, αναφορικά με το δικαίωμα του εκλέγεσθαι, για την ουσιαστική αποδοχή στη συνείδηση του ελληνικού λαού των ικανοτήτων μιας γυναίκας να ασκεί εξουσία. Σαφώς, ολοένα και αυξάνεται το ποσοστό συμμετοχής των γυναικών στα κέντρα εξουσίας, ομολογουμένως όμως η κριτική που υφίστανται οι Ελληνίδες πολιτικοί είναι δριμύτερη και τολμώ να πω ότι αξιολογούνται και με διαφορετικά κριτήρια σε σχέση με τους άνδρες συναδέλφους τους, τα οποία κάποιες φορές αγγίζουν τη «σφαίρα» του σεξισμού.
Φαινόμενο που απαντάται όχι μόνον στο χώρο της πολιτικής αλλά και σε όλα τα επαγγέλματα που επί αιώνες ήταν ανδροκρατούμενα.
Οι προβληματισμοί αυτοί όμως για γυναίκες που κατοικούν σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γης, και κυρίως για τις γυναίκες των μουσουλμανικών χωρών, ακούγονται «πολυτελείς» και εξωπραγματικοί εφόσον αντιμετωπίζονται ως «res», με την ανθρώπινη τους φύση και υπόσταση- την τόσο δεδομένη- παντελώς καταστρατηγημένη!
Καθημερινά δολοφονούνται δια του λιθοβολισμού γυναίκες στο Αφγανιστάν, ακόμη και για το γεγονός ότι μπορεί να είναι εκτεθειμένα σε κοινή θέα τα δάκτυλα των ποδιών τους! Στο Πακιστάν πυροβολήθηκε δεκαπεντάχρονη μαθήτρια διότι αρνήθηκε να εγκαταλείψει το σχολείο της! Ομαδικοί βιασμοί στην Ινδία και στην Τουρκία! Ακρωτηριασμοί γεννητικών οργάνων στην Αφρική!
Στη σημερινή εποχή του ορθολογισμού, οι γυναίκες συνεχίζουν να πέφτουν θύματα των προλήψεων και των προκαταλήψεων των κοινωνιών τους.
Χιλιάδες χρόνια τώρα, αναρίθμητες γυναίκες θυσιάσθηκαν σιωπηλά, με τη θυσία τους να γίνεται σκαλί ώστε οι κοινωνίες μας να πλησιάσουν- δυστυχώς όμως δίχως ακόμα να κατακτήσουν- στη συνειδητοποίηση της αυτονόητης ανθρώπινης δομής και σύνθεσής τους!
Χιλιάδες χρόνια τώρα, αναρίθμητες γυναίκες επαναστάτριες, που η φωνή τους πριν τη θυσία τους, από τη δική μας Αντιγόνη και την Ιφιγένεια μέχρι και σήμερα, έγινε ο θεμέλιος λίθος της αναγνώρισης των ίσων δικαιωμάτων των γυναικών!
Η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη στις γυναίκες των εθνών όλου του κόσμου. Όσο όμως και εάν στις μέρες μας έχει εκφυλιστεί σε ημέρα ξέφρενης διασκέδασης για τις γυναίκες και σε ημέρα εκδήλωσης συμπάθειας των ανδρών προς τις γυναίκες προσφέροντάς τους λουλούδια, δεν παύει η καθιέρωσή της να είναι η ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας που ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας, η οποία έλαβε χώρα την 8η Μαρτίου του 1957 στη Νέα Υόρκη!
Ο αγώνας για τα πάσης φύσεως δικαιώματα των γυναικών δεν είναι μία «γυναικεία υπόθεση», είναι μία «οφειλή ανθρώπινη»!
Κι αν έχει «Φλεβαρίσει» στον ορίζοντα της εξίσωσης των δικαιωμάτων των δύο φύλων, η «Ξαστεριά» ακόμα αργεί……
Πόπη Δεμερτζίδου- Παπαγιάννη
Δικηγόρος
