Παιδικά μάτια παντού στα μέσα μαζικής
ενημέρωσης, γεμάτα θλίψη, δάκρυα και πόνο! Παιδικά μάτια, θεατές, γεμάτα
απορία για ό,τι συμβαίνει, στερούμενα σοβαρών και ενηλίκων απαντήσεων-
εξηγήσεων!«Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…»
Πώς να κρυφτείς από την αλήθεια, από τη
φωνή της συνείδησης για το καθ΄ όλα αβέβαιο μέλλον τους, ή για το παρόν
που για κάποια από αυτά είναι συνώνυμο της πείνας, του πολέμου, της
απώλειας των γονιών τους ή ακόμα και του θανάτου; Και για τα άλλα όμως
παιδιά τα πιο «τυχερά», τα δικά μας παιδιά, που ακόμα ζουν σ΄ ένα
προστατευμένο και προστατευτικό περιβάλλον, είναι αμφίβολη η συμπεριφορά
και η αντίδραση στην οποία θα οδηγήσει η ανασφάλεια που βιώνουν από
αυτές τις εικόνες και από τη γενικότερη περιρέουσα ατμόσφαιρα. Εάν η
ανασφάλεια μεταφραστεί σε ευαισθητοποίηση και έμπρακτη αγάπη προς τον
πλησίον, ευχής έργον! Εάν όμως εκτονωθεί με τη μορφή της πλήρους
αδιαφορίας για τον συνάνθρωπο και μιας εγωκεντρικής, ιδιοτελούς και κατ΄
επέκταση επικίνδυνης συμπεριφοράς τότε το μέλλον προδιαγράφεται
χειρότερο από το παρόν! Ας μην ξεχνάμε ότι τα παιδιά είναι οι αυριανοί
πολίτες που θα διαμορφώσουν τη νέα κοινωνικοπολιτική κατάσταση. Για
αυτόν ακριβώς το λόγο, η ευθύνη που φέρουμε εμείς σήμερα, ως πολίτες και
ως πολιτικοί, για το μέλλον τους, για το μέλλον μας, είναι βαρύτερη από
αυτή που φέρουμε για το παρόν, εφόσον και για το δικό μας παρόν
ευθύνονται οι προηγούμενες γενιές. Η επισήμανση αυτή δεν γίνεται με
σκοπό την αποποίηση των ευθυνών που μας αναλογούν, αλλά για την αποφυγή
επανάληψης εσφαλμένων τακτικών, κυρίως από τους αρμοδίους πολιτικούς,
ακόμη και αυτών που εντάσσονται σε μια πιο επιφανειακή αντιμετώπιση της
κατάστασης, στερούμενων σκοπιμότητας.
Είναι αληθές ότι ως κράτος, ως πολίτες,
αδυνατούμε να σταματήσουμε την καταστροφή των άτυχων αυτών χωρών!
Εξάλλου κι εμείς οι Έλληνες κατά κάποιο τρόπο είμαστε θύματα μιας,
ευτυχώς όχι κυριολεκτικά εμπόλεμης, αλλά μιας οικονομικής κρίσης , που
άλλοι αποφάσισαν για εμάς, δυστυχώς με τη βοήθεια πολιτικών μας, που
απλώς μας ανακοίνωσαν την επερχόμενη σκοτεινή κατάσταση με φόντο τον
φωτεινό ελληνικό νησιώτικο ουρανό, υποτιμώντας την αντίληψή μας.
Πολιτικοί που εκλέξαμε οι ίδιοι, όχι δικτάτορες ή πραξικοπηματίες!
Οφείλουμε όμως ως κράτος και ως πολίτες
να επιδείξουμε υπεύθυνη και ανθρωπιστική καθ΄ ουσίαν στάση, όχι
προσχηματική που περιορίζεται και εξαντλείται σε δηλώσεις ανθρωπιστικού
περιεχομένου και κινήσεις ευτελούς ελεημοσύνης, που ως αποτέλεσμα έχουν
το χάος και ως εκ τούτου την ενεργοποίηση ενστίκτων αυτοσυντήρησης που
οδηγούν σε μισάνθρωπες εκδηλώσεις.
Υπεύθυνη ανθρωπιστική στάση είναι η
χάραξη πολιτικής που δημιουργεί συνθήκες ασφαλούς συμβίωσης και
συνύπαρξης των πολιτών αυτής της χώρας και των ανθρώπων που βιώνουν την
καταστροφή των δικών τους χωρών. Με πολιτικές επιλογές που θέτουν όρια
στην παράνομη μετακίνηση αυτών των ανθρώπων, που τους τελευταίους μήνες
έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, και εν τέλει θέτει και επιβάλλει με
αυτόν τον τρόπο τους όρους της ασφαλούς και νόμιμης μετακίνησής τους.
Η συντεταγμένη πολιτεία, η εκλεγμένη
εξουσία, αυτή και μόνον είναι αποκλειστικά αρμόδια να προστατεύσει όλους
μας από την αναμενόμενη ανθρώπινη διαμάχη της οποία το αίτιο είναι το
«ταπεινό» ένστικτο της επιβίωσης, με πρόγραμμα καθ’ ουσίαν πολιτικό που
θα περιβάλλεται του νομοθετικού τύπου, κι όχι του τύπου των δηλώσεων.
Έχει έρθει η ώρα της θεσμοθέτησης σχετικής παιδείας, η οποία είναι παντελώς απούσα στη χώρας μας!
Έχει έρθει η ώρα της θεσμοθέτησης σχετικής παιδείας, η οποία είναι παντελώς απούσα στη χώρας μας!
Πολλοί από εσάς ενδεχομένως σκεφτείτε
ότι έχουμε βαρεθεί να ακούμε κριτικές προσεγγίσεις, πλην όμως σε μια
δημοκρατία, η απουσία της κριτικής των πολιτών προς την εξουσία, είναι
ανησυχητική έως τρομακτική, διότι η κριτική και η κρίση των πολιτών
επιφέρει την εξέλιξη, τη βελτίωση, την πρόοδο!
Όπως ακριβώς τρομακτικό είναι να συνηθίσουν τα παιδιά μας στην καθημερινή θέα των εικόνων πόνου, και τότε η συνήθεια θα αποκοιμίσει την κριτική, την αντίδραση και την ουσιαστική δράση για την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας!
Όπως ακριβώς τρομακτικό είναι να συνηθίσουν τα παιδιά μας στην καθημερινή θέα των εικόνων πόνου, και τότε η συνήθεια θα αποκοιμίσει την κριτική, την αντίδραση και την ουσιαστική δράση για την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας!
Οι Ερινύες, που θα έπρεπε να
στοιχειώνουν τα «όνειρα» των υψηλά ισταμένων, ας μην επιτρέψουμε να
γίνουν δικές μας Ερινύες που θα στοιχειώσουν την παιδική αθωότητα, το
μέλλον, τη ζωή!
Πόπη Δεμερτζίδου– Παπαγιάννη
Δικηγόρος
Δικηγόρος
